Brama Wysoka (niem.) Hohes Tor – południowa brama położona przy rozwidleniu dróg (rondo) do Kamienia Pomorskiego i Nowogardu. Element fortyfikacji obronnych zwany w przeszłości bramą Szczecińską (łac.) valva Zeninensis, Kamieńską, Nowogardzką bądź Stargardzką.
Obecnie funkcjonuje tam muzeum i galeria "Brama" oraz punkt informacji turystycznej.
Obecnie obiekt usytuowany jest w śródmieściu, jako najdalszy punkt zabudowy, w kierunku południowym Starego Miasta. Kalenicą zwrócony do ulicy Murarskiej i prostopadle do drogi wojewódzkiej nr 109 (część ul. Wysoka Brama). Prócz funkcji obronnych spełniał również rolę punktu poboru podatku (myta) dla wjeżdżających do ośrodka kupców, rzemieślników i okolicznych chłopów, którzy zamierzali sprzedawać swoje towary podczas targów i jarmarków. Brama ta powstała w miejscu istniejącego wcześniej obiektu o podobnym przeznaczeniu, powstałego w 1300 r. W źródłach występowała pod różnymi nazwami, jako brama Szczecińska (łac.) valva Zezinensis, Kamieńska, Nowogardzka lub Stargardzka. Nazwy te nawiązywały do grodów, do których wiodły średniowieczne trakty. Brama była jedną, spośród trzech, które funkcjonowały w Gryficach. Dziś obok bramy Kamiennej stanowi zabytkowy obiekt, który jest wpisany do rejestru zabytków dziedzictwa narodowego (nr rej. 52 z 30 lipca 1955 r.). Brama do XVII w. była połączona z tzw. przedbramiem (barbakanem) przy pomocy drewnianego mostu nad fosą. Wraz z nimi oraz murem obronnym tworzyła południowy kompleks fortyfikacyjny miasta.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Gryfic
http://pl.wikipedia.org/wiki/Brama_Wysoka_w_Gryficach
Brama Kamienna (niem.) Steintor (dawniej zwana Młyńską) – położona przy północnej części Starego Miasta, na drodze w kierunku Trzebiatowa. Pierwsza wzmianka o bramie pochodzi z 1333 r. W XV w. brama Kamienna została rozbudowana, jednak w wyniku pożaru (XVII w.) szczyty budowli uległy zniszczeniu.
Obecnie funkcjonuje tam Dom Pracy Twórczej wraz z pomieszczeniami specjalnymi typu sala konferencyjna.
Brama jest położona w północnej części Starego Miasta, kalenicę zwrócona do ul. Górskiej i szczytem do ulicy Leśnej. Pod przelotem obiektu przebiega droga wojewódzka nr 109 (część ulic: Wojska Polskiego i Kamienna Brama). Prócz funkcji obronnych spełniała również rolę punktu poboru podatku (myta). Obok bramy Wysokiej i nieistniejącej Reskiej była ważnym elementem w kompleksie fortyfikacji miejskich. Nazwę swą wzięła od kamiennego młyna, znajdującego się niegdyś w pobliżu. W przeszłości była również nazywana Młyńską od wspomnianego młyna bądź Trzebiatowską od szlaku handlowego, który wiódł z Wielkopolski do Kamienia, z rozwidleniem na Kołobrzeg.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Gryfic
http://pl.wikipedia.org/wiki/Brama_Kamienna_w_Gryficach
Baszta Prochowa (niem.) Pulverturm – obiekt znajdujący się nad rzeką Regą, w północno-wschodniej części dawnych obwarowań, gdzie spełniała funkcję wieży strzelniczej.
Wieża została usytuowana w północno-wschodniej części Starego Miasta (naroże dawnych obwarowań), w pobliżu biegu rzeki Regi i dawnego kamiennego młyna. Obiekt stoi przy ul. Nabrzeżnej. Wieża była bezpośrednio połączona z murem obronnym miasta, z którego za pomocą kamiennych schodów i drewnianego podestu można było się dostać do jej wnętrza usytuowanego na wysokości ok. 3 m. Spełniała rolę wieży strzelniczej i obserwacyjnej. Nazwa jej wzięła się od składu prochu strzelniczego, który był magazynowany tuż przy niej, bądź w jej wnętrzu (dolne partie pierwszej kondygnacji). Funkcjonowała obok dwóch innych już nieistniejących wież, tj: Mostowej i Młyńskiej, które również były usytuowane nad Regą. Wraz z nimi, bramą Reską, barbakanem, basztami i murem obronnym tworzyła wschodni system fortyfikacyjny miasta. Dziś jest pozostałością obronną, która została wpisana do rejestru zabytków dziedzictwa narodowego (nr rej. 52 z 30 lipca 1955 r.)
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Gryfic
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wie%C5%BCa_Prochowa_w_Gryficach
Pozostałości miejskich murów obronnych (niem.) Verteidigungsmauern – obwarowania, których budowę rozpoczęto pod koniec XIII w. i kontynuowano je w XIV. Owalna linia murów obronnych otaczała dawniej obszar Starego Miasta. Mury o długości 650 m i rozpiętości od 200 do 350 m miejscami osiągały 5 m wysokości, wzmocnione wałem ziemnym oraz fosą.
Mury obronne o owalnej linii (wrzecionowatym kształcie) wyznaczały granicę Starego Miasta. Ich budowę rozpoczęto w 1300 r. Powstały w miejscu dawnej palisady ziemno-drewnianej, która była pierwszym obwarowaniem ośrodka. Łączyły większość obiektów fortyfikacyjnych miasta, tj. bramy: Wysoką, Reską i Kamienną, trzy wieże strzelnicze: Prochową, Młyńską i Mostową oraz 6 baszt. Przedbramia (barbakany) były usytuowane poza jej linią, po przeciwnej stronie rzeki Regi. Mury przebiegały wzdłuż dzisiejszych ulic: Murarskiej, Klasztornej, Nadbrzeżnej, Leśnej, Górskiej i Wałowej. Dziś fragmenty budowli o pełnym profilu zachowały się pomiędzy ul. Wałową, Górską a Niepodległości i niepełnym od Bramy Wysokiej wzdłuż biegu rzeki Regi do mostku dla pieszych i dalej do młyna (ul. Murarska). Pozostałości murów na innych odcinkach, które były widoczne kilkadziesiąt lat temu, dziś już nie istnieją. Zostały one rozebrane na skutek nowych koncepcji zagospodarowania przestrzennego i ogólnych procesów urbanistycznych. Fragmenty murów są zwieńczone licem pulpitowym.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Gryfic
http://pl.wikipedia.org/wiki/Mury_obronne_w_Gryficach
Kościół Mariacki pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (niem.) St. Marienkirche z okresu XIII/XIV-XV w. jest gotycką budowlą sakralną, którą na przestrzeni wieków wiele razy rozbudowywano i przebudowywano. M.in. posiada wieżę z XVII w. W swoim ostatecznym kształcie obiekt sakralny osiągnął 1108 m² powierzchni i 15905 m³ kubatury (według innych danych: 1115 m² powierzchni i 38660 m³ kubatury).
Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gryficach (kościół Mariacki) (niem. St. Marienkirche) – kościół farny, jeden z obiektów sakralnych w mieście, zbudowany w okresie od przełomu XIII/XIV do końca XV w. Jest gotycką budowlą sakralną na planie wieloboku o sklepieniu krzyżowo-żebrowym i gwiaździstym, którą na przestrzeni wieków odbudowywano (1659-1668), rozbudowywano i przebudowywano (XVII i XIX w.). Prócz prezbiterium, hali nawowej oraz wieży, posiadała dwie dobudowane kaplice pw. Panny Marii (dziś: zakrystia) oraz Mariacką. Kościół został konsekrowany w 1498 r. Obiekt sakralny obejmuje 1108 m² powierzchni i 15905 m³ kubatury (według innych źródeł 1115 m² powierzchni i 38660 m³ kubatury). Na zewnętrznych elewacjach można odnaleźć fryzy metopowe, maszkarony, zdobione krzyżem i lilią skarpy, maswerki, które należą do rzadkości sakralnego zdobnictwa architektonicznego na Pomorzu Zachodnim. Kościół posiada zabytkowe wyposażenie, do których m.in. należy: chrzcielnica romańska z XIII w., gotycki tryptyk z końca XV w., barokowy ołtarz główny, oraz osiemnastowieczne: ambonę, prospekt organowy, stalle, liczne płyty nagrobne oraz epitafia.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Gryfic
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_pw._Wniebowzi%C4%99cia_Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej_Maryi_Panny_w_Gryficach
Kościół św. Jana (niem.) St. Johanniskirche (obecnie parafialna cerkiew prawosławna pw. Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy) – obiekt sakralny wybudowany w latach 1911–1913, w miejscu dawnego ryglowego , który pochodził z 1851 r. Kościół ten powstał, jako staroluterański, zbudowany w stylu neogotyckim na planie krzyża łacińskiego. W latach 1946-1954 spełniał funkcję kościoła katolickiego pw. św. Stanisława Kostki. W 1954 r. został przejęty przez prawosławnych. W tym samym roku powołano przy nim parafię. Jako jedyna cerkiew w Polsce do 2009 r. nie posiadała ikonostasu (nr rej. A-1088 z 28 maja 1988 r.).
Świątynia została wybudowana w latach 1911-1913 w stylu neogotyckim na planie krzyża łacińskiego jako kościół staroluterański pw. św. Jana (niem.) St. Johanniskirche. Stanęła w miejscu ryglowego kościoła z 1851, który został rozebrany w kilkadziesiąt lat później. Po II wojnie światowej obiekt pełnił przez kilkanaście miesięcy rolę magazynów, a od 10 maja 1946 zorganizowano w nim kościół katolicki pw. św. Stanisława Kostki, który był użytkowany przez Katolicki Urząd Parafialny w Gryficach. 29 listopada 1954 przejęty został przez prawosławnych. Dzięki staraniom wiernych i duchowieństwa w tym samym roku powstała parafia Zaśnięcia Przenajświętszej Bogurodzicy. W latach 1987-1992 świątynia była remontowana. Do 2009 gryficka cerkiew - jako jedyna w Polsce - nie posiadała ikonostasu. Obiekt sakralny wpisany został do rejestru zabytków dziedzictwa narodowego (nr rej. A-1088 z 28 maja 1988).
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Zabytki_Gryfic
http://pl.wikipedia.org/wiki/Ko%C5%9Bci%C3%B3%C5%82_pw._Wniebowzi%C4%99cia_Naj%C5%9Bwi%C4%99tszej_Maryi_Panny_w_Gryficach
Ogród Japoński - jedna z największych powstałych w ostatnim czasie atrakcji Gryfic. Stworzony na wzór japońskich ogrodów botanicznych, niesamowicie oddaje prawdziwy charakter zgodny z zasadami japońskiej sztuki ogrodowej.
Każdy element ogrodu ma swoje miejsce i znaczenie, a swoim przyciągającym widokiem oddaje niezmienność i trwałość przyrody . Wszystkie elementy cechuje harmonia, prostota, asymetria i elegancja. Usytuowanie przy Redze wnosi niezbędny element klasycznego parku japońskiego. W ciąż udoskonalany. Jest to też świetne miejsce dla małych Gryficzan , ponieważ powstał tam plac zabaw. Park japoński stał się wizytówką Gryfic, a także doskonałym miejscem odpoczynku dla każdego.
Źródło: http://www.gryfice.eu/turystyka.html